Twitteraar Emine denkt terug aan de eerste keer dat ze met haar familie op vakantie ging. De reis ging naar Turkije, de autorit er naartoe was doodvermoeiend, snikheet en duurde lang. Maar alle dingen die destijds frustratie teweegbrachten, dienen nu als mooi voorbeeld van wat haar als mens gevormd heeft. Op Twitter deelt ze het verhaal als eerbetoon aan haar overleden vader.
1. Zo begint de reis, bijna 37 jaar geleden.
1/ Het is de zomer van 1983. Met de hele familie zijn we in ons blauw witte VW busje onderweg voor onze allereerste vakantie naar Turkije. Van mijn paniekerige moeder mag mijn vader niet te hard rijden dus onze reis duurt zo’n vijf dagen.
— Emine (@overlistener) February 6, 2020
2. Door de behulpzaamheid van Emines vader gaat de autorit niet bepaald sneller.
2/
Mijn vader is van beroep automonteur wat inhoudt dat we elke keer stoppen als we onderweg andere reizigers met autopech tegenkomen, waardoor die ellendige reis alleen maar langer wordt.— Emine (@overlistener) February 6, 2020
3. Hij stapt uit zodra hij langs de snelweg een auto bespeurt met pech.
3/
Ergens op een snelweg in het voormalig Joegoslavië komen we wederom een Turkse familie tegen die aan de kant van de weg staat. Mijn vader stopt de auto en stapt uit om te kijken wat er aan de hand is.— Emine (@overlistener) February 6, 2020
4. De vakantiepret van de kinderen moet het hierdoor ontgelden.
4/ Het is bloedheet, we zijn allemaal moe. Mijn oudste broer is chagrijnig omdat hij zijn rijbewijs net heeft gehaald, maar hij van mijn vader nog niet achter het stuur mag zitten. Mijn andere broer is uit verveling inmiddels zijn boek voor de derde keer aan het lezen.
— Emine (@overlistener) February 6, 2020
5. Broer, zus, bagage: heel comfortabel voor Emine is het achterin het busje niet.
5/ Mijn zus en broertje slapen al uren naast mij achterin het busje. Het dekbed dat als matras moet dienen kan niet langer voorkomen dat de stapel koffers die er onder liggen in mijn rug beginnen steken.
— Emine (@overlistener) February 6, 2020
6. En dan hebben we het nog niet gehad over de Nutella-potten.
6/ De opgestapelde Nutella potten die meegenomen zijn voor familie in Turkije vallen bij elke beweging op mijn hoofd. Ik ben er helemaal klaar mee.
— Emine (@overlistener) February 6, 2020
7. Nog meer oponthoud.
7/ Als de achterdeur van het busje opengaat en mijn vader zijn gereedschap wil pakken weet ik dat dit betekent dat we weer heel lang moeten wachten. Uit frustratie begin ik aan de arm van mijn moeder te trekken in de hoop dat zij er iets aan kan doen.
— Emine (@overlistener) February 6, 2020
8. Emines moeder schiet haar dochter te hulp.
8/ Zij pikt dit signaal op en vraagt mijn vader of het nou echt nodig is dat hij elke keer gaat helpen, de kinderen zijn immers al zo moe en de reis duurt al zo lang.
— Emine (@overlistener) February 6, 2020
9. Maar haar vader blijkt verrekte onzelfzuchtig.
9/ Mijn vader stopt halverwege, draait zich om en zegt: “Die mensen moeten ook ergens heen. Zij hebben ook een bestemming die ze moeten bereiken. Willen jullie dat ik mijn gezicht ga afwenden?”
— Emine (@overlistener) February 6, 2020
10. Dus Emine houdt haar mond uit schaamte.
10/ Ik voel een schaamte op mij neerdalen die ik als vijfjarig kind niet kan verklaren en tegelijkertijd klikt er in mijn hoofd ook iets op zijn plek. Het is mijn allereerste aha-moment.
Jaren later wordt mij als twintiger tijdens een sollicitatiegesprek gevraagd— Emine (@overlistener) February 6, 2020
11. Jaren later beseft ze dat er meer voort is gekomen uit de autorit dan een rothumeur.
11/ waar mijn drijfveer om mensen vooruit te helpen vandaan komt. Door onervarenheid en een gebrek aan zelfreflectie lukt het me op dat moment niet er een zinnig antwoord op te geven.
Inmiddels weet ik dat het antwoord hoort te zijn: “Dat heb ik van mijn vader”.— Emine (@overlistener) February 6, 2020
12. Rust zacht.
— Emine (@overlistener) February 6, 2020
Lees ook: deze opmerkelijke autoritten met ouders waren vreselijk en fantastisch.
Trouwens, volg je ons al op Instagram?